**Unutulmuş Hatıralar**

Çürümüş yapraklar, eski bir ahşap kulübenin etrafında sessizce dans ederken, Ethan burada uzun zaman önce kaybettiği anıları aramaya geldiğini düşünüyordu. Bu ormanın derinliklerinde, ona dair unuttuğu bazı şeyleri hatırlaması gerektiğini hissetmişti. Yaşadığı rüyalar, son zamanlarda onu gece boyunca rahatsız ediyor ve merakını artırıyordu. 

Kulübenin içine adım attığında, tozlu döşemelerin üzerine bir tabanca ve fotoğraf albümü bırakılmış gibi görünüyordu. Ethan, bu şeyleri burada bırakanın kim olduğunu hatırlamıyordu, ama bu durum onun içinde bir endişe uyandırdı. Tabancayı inceledi ve tetiğe basmadan önce ona bir kez daha baktı. Bu tabanca, birçok hayatın sonunu getirmişti, ama neden buradaydı? 

Fotoğraf albümünü açtığında, ilk sayfada annesinin ve babasının mutlu bir şekilde gülümseyen fotoğrafını buldu. Ethan, bu anıyı ne kadar özlediğini fark etti. Son zamanlarda, ailesinin hafızasını kaybetmiş gibiydi. Albümü karıştırırken, birdenbire kulübenin kapısının gıcırdadığını işitti. Gözleri panikle kapıya döndü, ama orada sadece karanlık bir koridor vardı. 

Sessizlik aniden yarıldı ve Ethan, ardı arkası kesilmeyen tiz bir çığlık duydu. Gözleri fotoğraf albümünden kaydı ve onu bırakarak koridora doğru yöneldi. Sanki birinin yardım istediği çığlıklar kulübenin etrafında yankılanıyordu. Ethan, izini sürmeye çalıştı ve karanlığın içinde bir figürün belirdiğini gördü. 

O figür, Ethan'ın kalbini durdurdu. O, annesi ve babasıydı. Ama onların gözleri boştu, yüzleri solmuş ve deforme olmuştu. Onun önünde beliren bu hayaletler, ona doğru yaklaşmaya başladılar. Ethan, geriye adım attı ve tabancayı onlara doğrulttu, ancak tetiği çekemedi. Annesi ve babası yaklaştıkça, Ethan'ın korkusu arttı ve o korkunç çığlıklar tekrar başladı.

Sonunda, o çığlıklar Ethan'ın kendi sesiydi. Uykusuzluğun ve unutkanlığın onu çıldırttığını anladı. Annelerinin ve babalarının hayaletleri, sadece onun kendi zihninin yarattığı bir yanılsamaydı. Ethan, geçmişini hatırlamak yerine kendi içindeki karanlığı keşfetmenin zamanının geldiğini anladı. Ama o karanlık, kulübenin dışındaki ormanın derinliklerine sızan bir karanlıktı ve ona dair daha fazla sır saklıydı.

Kulübeden dışarı çıktığında, gece ormanın etrafını sarıyordu ve ay ışığı ağaçların yapraklarında gizemli bir şekilde parlıyordu. Ethan, fotoğraf albümünü kulübede bıraktı ve ormanın içinde yürümeye başladı. Hâlâ geçmişine dair unuttuğu şeyler vardı, ancak şimdi bunları kendi içinde çözmek istiyordu.

Derin bir sessizlik içinde ilerlerken, birdenbire ay ışığının bir ağacın altında parladığını fark etti. Yere yaklaştığında, toprakta gömülü eski bir günlüğü keşfetti. Günlüğü alıp açtığında, sayfaların sararmış ve yıpranmış olduğunu gördü. İlk sayfada, kendi el yazısıyla yazılmış bir not vardı: "Geçmişi hatırla."

Ethan, günlüğü karıştırırken, anıları yavaşça geri gelmeye başladı. Çocukluğu, ailesi ve kaybettiği zamanların anıları yeniden canlandı. Ancak bu anılarla birlikte, ailesinin değişen ve karanlığa bürünen yanlarını hatırlamaya başladı. Eski hayaletlerle dolu bu ormanın sırlarını çözmeye başladıkça, kendi içindeki karanlığı daha iyi anladı.

Ormanın içinde saatler geçti ve Ethan, bir zamanlar kaybettiği anılarla ve içsel savaşıyla yüzleşti. Sonunda, olayların gerçek yüzünü anladı ve kendi içindeki karanlıkla barış yaptı. Gece yavaşça günün ışığına yerini bıraktı ve Ethan, ormanın içinden çıktığında artık kendiyle barış içindeydi. Unuttuğu hatıralarını geri kazanmış ve geçmişiyle yüzleşmişti.

Ethan, eski kulübeye döndü, fotoğraf albümünü tekrar inceledi ve ailesinin eski günlerdeki mutlu anılarını hatırladı. Şimdi, geleceğine dair umutla yürümeye kararlıydı ve artık karanlık hayaletlerin onun üzerindeki etkisini kaybetmişti. Gece, sonunda onun için aydınlanmıştı ve unutulmuş hatıralar, geri dönmüş ve ona hayatın değerini hatırlatmıştı.

"Hatırlamak ve karanlığın içindeki sırlarla yüzleşmek, içsel aydınlanmanın anahtarıdır."